قیام سرور زنان عالم، حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) علیه جریان نفاق و ضد ولایت
حیات حضرت فاطمه زهرا(سلام الله علیها) بهترین الگو برای بسط دو فرهنگ تولی و تبری در عملکرد سیاسی و اجتماعی تلقی می شود، تبری و دوری جستن از دشمنان اسلام و مستکبران و تولی نسبت به ولایت و رهبری الهی( اسلام رحمانی = کلید واژه انحراف )
از جمله ویژگی های بارز در زندگی حضرت زهرا(سلام الله علیها) حمایت ایشان از اصل ولایت و امامت است که حتی در این مسیر مقابل خطرات و هجمه های دشمنان، خود را سپر ولایت قرار دادند.
دفاع جانانه حضرت زهرا (سلام الله علیها) در برابر فتنه سقیفه، اعتراض به بدعت حکمیت و قیام تک نفره برای حفظ جان امیرالمومنین(علیه السلام) با باز کردن درب، ایشان را بعد از ۱۴۰۰ سال همچنان به عنوان بهترین الگو و اسوه ولایت پذیری و ولایت مداری در همه زمان ها معرفی می کند.
ولایت مداری زمان نمی شناسد؛ با وجود عزادار بودن
حضرت زهرا(سلام الله علیها) به دلیل رحلت پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله)، ایشان
با استفاده از مجلس عزاداری و برپایی آن به تبیین صحیح مفهوم ولایت و اعتراض به
بدعت و بدعهدی شکل گرفته در جامعه اسلامی پرداختند.
پاره تن پیامبر(صلی الله علیه وآله) با نحوه تشییع مخفیانه خود در اعتراض به وضعیت انحرافی صورت گرفته کوتاهی نکردند و با قبر مخفی خود اشرافیت را که منشأ شکل گیری شورای سقیفه بود و کسوف نفاق سیاسی عصر که جریان خدا محور جامعه را دچار زاویه کرد، رسوا ساخت
لذا اهمیت عزاداری برای حضرت زهرای مرضیه به دلیل اهمیت شناخت صحیح جریان های مختلفی است که سعی در انصراف جامعه از جریان حق دارند.
فاطمیه دعوت به دین و آگاه شدن از حقایق آن و فراخوانی مردم به صلاح و دوری از انحرافات است؛ از این جهت عزاداری برای حضرت زهرا در واقع سیاسی ترین گریه است که مظلومیت همیشگی تشیع را فریاد می زند
در شرایط زمانی ما یکی از مهم ترین عرصه هایی که باید به فاطمه طاهره(سلام الله علیها) اقتدا نمود دفاع از حریم امامت و ولایت است.
زهرای مرضیه(سلام الله علیها) شیداترین پروانه شمع امامت، کلامش با مولای حق اینگونه بود: ای ولی امر من روحم به فدای روح تو و جانم سپر بلای تو همواره همراه تو خواهم بود، چه درخیر و نیکی به سر بری و چه در سختی و بلا گرفتار شوی. (کوکب الدری، ج ۱، ص ۱۹۶)
عشق و محبت صاحب سرّ الهی حضرت فاطمه(سلام الله علیها) نسبت به امامش به اندازه ای بود که در لحظات احتضار به خاطر مشکلات و سختی هایی که پس از شهادتش به امام علی(علیه السلام) خواهد رسید، گریستند.(بحارالانوار، ج ۳۴، ص ۲۱۸)
